“De dingen, de ding geworden dieren, het sterven en dorren. Er is iets in wat Knorr treft. En dat iets is, anders dan men misschien zou denken, eerder het leven dan het dood-zijn. Het is het leven dat sterft en vervalt. De dode das, de kraai, de vos – ze zijn ‘uit de tijd gevallen’. Maar ze zijn niet uit de ruimte gevallen. Het lichaam dat leefde is er nog en gaat meer dan ooit in de ruimte op, juist nu, nu het stilligt, nu geen haartje meer beweegt.

In Knorrs schilderijen zie je dat de dingen niet op zichzelf bestaan. Ze zijn één met de omgeving, ook, of misschien wel juist, als ze niet (meer) leven. Op een schilderij kan niets leven, de adem valt niet te schilderen. Het dier is in zijn dood-zijn zo dichtbij. Ook de vaas, de schaal, de bloem, ze rusten volkomen in de verf en in onze blik, die natuurlijk de blik van de schilder is.”